Brzydkie słowo na W

Odżegnywano się od niej jak tylko można. Wszystkie strony tragedii, śmiertelnie skonfliktowane, w tym wypadku zgodne były jak jeden mąż – szukano zamienników, zgrabnych synonimów i metafor, byle tylko nie nazywać rzeczy po imieniu. Kijów do znudzenia powtarzał bajkę o „ATO”, operacji antyterrorystycznej na Donbasie, Zachód szeptał po kątach coś o możliwej „interwencji”, o brudnym „konflikcie”, Moskwa tkała własną narrację o „ruskiej wiośnie”, powstaniu ludu Noworosji.

Unikano brzydkiego słowa na W, bo nie wiadomo, co z tą wojną tuż pod granicami Unii Europejskiej zrobić. Wojną, którą wywołało państwo, co na starym kontynencie ma wielu przyjaciół, a także arsenał jądrowy i wierne społeczeństwo, co śni swój imperialny sen i nie chce się obudzić, choćby tysiąc bezimiennych grobów usypano pod Pskowem i w Rostowie.

Na Donbasie ludzie ginęli każdego dnia. Żołnierze, ochotnicy, ludność cywilna. Szczęściarze zdążyli opuścić swoje domy, schronić się u krewnych, w obozach dla uchodźców, inni zostali ofiarami niewypowiedzianej wojny, której nikt nie chciał nazywać po imieniu.

Niedawno zginął mój znajomy, łagodny, uśmiechnięty, pełen życia człowiek, szczęśliwy w małżeństwie, co lubił gości w swoim podkijowskim domu, wśród sosen. Był na Majdanie w najtrudniejsze dni 18-20 lutego, gdy do ludzi strzelano jak do kaczek. Gdy wybuchła nienazwana wojna, zgłosił się na ochotnika. Nienazwana, lecz dla Serioży, jego rodziny i bliskich – tak straszliwie realna wojna.

Tymczasem świat uparcie czarował rzeczywistość. Nawet gdy na donieckie pustkowia upadł malezyjski boeing, a brytyjscy dziennikarze trąbili o przekroczeniu granic Ukrainy przez rosyjskie wojsko. Wtedy w NATO nieśmiało zaczęto mówić o możliwej „inwazji”.

Brzydkie słowo na W jest kłopotliwe. Rosja zaczęła nową wojnę w Europie, której Zachód z uporem maniaka starał się nie zauważać, by zakamuflować własną słabość. Ta mantra o prawach człowieka i demokracji, powtarzana z wyższością przez wyszkolonych emisariuszy, treningi, seminaria dla Ukraińców, na które ciocia Unia sypała szczodrą ręką – wszystko to okazało się niewarte funta kłaków.

Bo oto cały cywilizowany świat zobaczył, jak w mieście w którym jeszcze 2 lata temu kibice Europy bawili się w najlepsze, rosyjscy najemnicy organizują „marsz jeńców”. Jak wystawiają na publiczny lincz patriotów Ukrainy, jak kopią, biją, znieważają okutaną w niebiesko-żółtą flagę kobietę.Nie tak znów dawno w środku Europy w podobny sposób znieważano Żydów, a to okazało się tylko preludium do Holokaustu.

Obserwujemy to wszystko i co?

I nic. Przecież nikt nie będzie bombardować Moskwy. Lepiej wymóc na Ukrainie haniebny korytarz na Krym. A potem zgodzić się na kolejne żądania Kremla.

Brzydkie słowo na W. Ta wojna nie zaczęła się wczoraj, ona trwa przynajmniej od wiosny.